بحران مهاجرت پرستاران: نارضایتی از تبعیض در نظام سلامت و اثرات آن

بی‌ عدالتی‌ های گسترده در نظام سلامت کشور منجر به نارضایتی عمیق پرستاران شده است. این نارضایتی‌ها از مسائلی به ظاهر کوچک مانند تفکیک تابلوهای پارکینگ و آسانسور برای گروه‌های مختلف و جداسازی سلف‌سرویس‌ها آغاز می‌شود و به مشکلات بزرگتری همچون نابرابری در پرداخت‌ها منتهی می‌گردد. این تبعیض‌ها باعث شده که بسیاری از پرستاران احساس نارضایتی کنند و نتوانند از وضعیت فعلی رضایت داشته باشند.

یکی از مسئولین ارشد نظام پرستاری اظهار داشت که در سیستم سلامت ما، سلسله‌مراتب رسمی وجود ندارد و تمامی اعضا باید به‌طور برابر از منافع کار خود بهره‌مند شوند. با این حال، در پرداخت‌ها عدالت رعایت نمی‌شود و پرستاران به اندازه سهم و زحماتشان در ارائه خدمات سلامت، پاداش نمی‌گیرند. این عدم تعادل در پرداخت‌ها باعث افزایش نارضایتی و انگیزه برای مهاجرت در بین پرستاران شده است.

وی افزود که هرچند ما با کمبود منابع مواجه هستیم، اما توزیع ناعادلانه همین منابع محدود نیز به شدت نگران‌کننده است. این وضعیت باعث شده بسیاری از پرستاران حس کنند که حقوق آنها نادیده گرفته شده و در نهایت تصمیم به مهاجرت بگیرند.

در حال حاضر، بسیاری از پرستاران در حال آماده‌سازی خود برای مهاجرت هستند و تعداد پرستارانی که برای خروج از کشور آماده‌اند، بسیار بیشتر از کسانی است که تا کنون مهاجرت کرده‌اند. این مسئله باعث تخلیه نظام سلامت از نیروهای ماهر می‌شود.

متأسفانه، در حالی که سالانه حدود 11 هزار فارغ‌التحصیل رشته پرستاری داریم، یک سوم آنها در همان سال‌های ابتدایی مهاجرت می‌کنند. در پاسخ به این بحران، پیشنهادهایی برای تربیت نیروهای بهیار مطرح شده است، اما این راه‌حل نمی‌تواند جایگزین پرستاران حرفه‌ای باشد. بهیاران به عنوان نیرویی با مهارت محدود، نمی‌توانند مشکلات بیماران را به طور کامل تشخیص دهند و این مسئله ریسک‌های بزرگی برای سلامت جامعه به همراه دارد.

به همین دلیل، ضروری است که سیاست‌های سلامت کشور به سمت حفظ و نگهداشت پرستاران حرفه‌ای حرکت کند تا از وقوع بحران‌های بیشتر در آینده جلوگیری شود.