راز جوان ماندن مغز: تأثیر شگفت انگیز کمک به دیگران بر کاهش زوال شناختی
- شناسه خبر: 35379
- تاریخ و زمان ارسال: ۱۳ آبان ۱۴۰۴ ساعت ۰۱:۳۳
- نویسنده: میترا راضی

پژوهشهای جدید نشان میدهد که نیکوکاری و کمک به دیگران نهتنها برای روح انسان مفید است، بلکه بهطور مستقیم از مغز نیز محافظت میکند. در جهانی که با سرعت به سوی سالخوردگی جمعیت و تنهایی مزمن پیش میرود، دانشمندان راهکاری ساده و انسانی را برای حفظ سلامت ذهنی پیشنهاد میکنند: کمک کردن. نتایج یک مطالعه ۲۰ ساله نشان میدهد افرادی که بخشی از زمان خود را صرف یاری رساندن به دیگران میکنند، تا ۲۰ درصد کمتر دچار زوال شناختی میشوند.
یافته های پژوهش ۲۰ ساله
در این مطالعه که توسط گروهی از پژوهشگران دانشگاه تگزاس و دانشگاه ماساچوست بوستون انجام شد، بیش از ۳۰ هزار فرد میانسال و سالمند آمریکایی به مدت دو دهه مورد بررسی قرار گرفتند. پژوهشگران دریافتند افرادی که بهطور منظم در فعالیتهای داوطلبانه یا اقدامات کمکی روزمره شرکت داشتند، در مقایسه با سایرین کاهش کمتری در عملکرد ذهنی و شناختی خود تجربه کردند.
بهویژه کسانی که بین دو تا چهار ساعت در هفته به کمک به دیگران میپرداختند، بیشترین سود را از این رفتار بهدست آوردند. این نتایج نشان میدهد که حتی زمان اندک، اگر به شکل پیوسته صرف کارهای خیرخواهانه شود، میتواند اثر قابلتوجهی بر سلامت مغز داشته باشد.
تأثیر کمک به دیگران بر زوال شناختی
پژوهشگران تأکید میکنند که اقدامات حمایتی و کمک به دیگران، چه در قالب داوطلبی رسمی و چه بهصورت غیررسمی، اثرات ماندگاری بر عملکرد شناختی دارند.
به گفتهی دکتر «سائه هوانگ هان»، استاد دانشگاه تگزاس و نویسندهی اصلی این تحقیق، اثرات مثبت کمک به دیگران در طول زمان انباشته میشود و با استمرار تعاملات اجتماعی، این تأثیرات تقویت میگردد.
این تحقیق یکی از نخستین مطالعاتی است که هم داوطلبی رسمی (مانند همکاری با مؤسسات خیریه) و هم کمکهای غیررسمی (مانند نگهداری از نوهها یا کمک به همسایهها) را مورد بررسی قرار داده است. در ایالات متحده، حدود یکسوم سالمندان در برنامههای رسمی داوطلبی شرکت میکنند، در حالیکه بیش از نیمی از آنها بهطور غیررسمی به اطرافیان خود یاری میرسانند.
پژوهشگران هشدار میدهند که قطع کامل این فعالیتها میتواند با کاهش تواناییهای ذهنی و افت عملکرد شناختی همراه باشد. بنابراین، تشویق سالمندان به ادامهی مشارکت در فعالیتهای اجتماعی و داوطلبانه، اهمیتی حیاتی دارد.
مکانیسم های بیولوژیکی و روانی پشت این پدیده
دانشمندان دو سازوکار اصلی را برای توضیح این اثر مفید مطرح میکنند. پیش از معرفی این مکانیسمها، لازم است بدانیم که زوال شناختی معمولاً حاصل تعامل پیچیدهای میان عوامل ژنتیکی، سبک زندگی و محیطی است. بنابراین، رفتارهایی که استرس را کاهش میدهند و تعامل اجتماعی را تقویت میکنند، میتوانند نقش حفاظتی جدی ایفا کنند.
کاهش استرس و التهاب سیستمیک:
شرکت در فعالیتهای داوطلبانه، اثرات مخرب استرس مزمن را بر بدن کاهش میدهد. استرس مزمن باعث افزایش التهاب عمومی در بدن میشود و این التهاب یکی از مسیرهای شناختهشدهی بروز زوال شناختی و بیماریهایی مانند آلزایمر است. کمک به دیگران، از طریق تنظیم پاسخهای هورمونی و کاهش التهاب، از مغز در برابر آسیبهای ناشی از افزایش سن محافظت میکند.
افزایش تعاملات اجتماعی و احساس تعلق:
اقدامات نوعدوستانه ذاتاً اجتماعیاند. این فعالیتها ارتباط میان افراد را تقویت میکنند، احساس مفید بودن و تعلق به جامعه را افزایش میدهند و از نظر روانی، عاطفی و شناختی، مغز را در وضعیت پویاتری نگه میدارند. از دیدگاه علمی، تعامل اجتماعی باعث تحریک بخشهایی از مغز میشود که با یادگیری، تصمیمگیری و حافظه ارتباط دارند.
ارتباط با سلامت روان و طول عمر
تحقیقات گستردهتری در دههی اخیر نیز نشان دادهاند که افرادی که فعالیتهای اجتماعی و داوطلبانه دارند، علاوه بر عملکرد ذهنی بهتر، طول عمر بیشتری نیز دارند. این رفتارها با کاهش خطر افسردگی، اضطراب و حتی برخی بیماریهای مزمن مانند بیماریهای قلبی مرتبط است. کمک به دیگران در واقع یک چرخهی مثبت ایجاد میکند: شما با یاری رساندن به دیگران، احساس معنا و هدف میکنید، و همین احساس، بدن و مغزتان را سالمتر نگه میدارد.
نتیجه گیری
پژوهش ۲۰ سالهی دانشگاه تگزاس و ماساچوست بوستون به روشنی نشان میدهد که کمک به دیگران تنها یک رفتار اخلاقی یا اجتماعی نیست؛ بلکه نوعی سرمایهگذاری مستقیم روی سلامت مغز است. در دنیایی که زوال شناختی و بیماریهایی مانند آلزایمر در حال افزایشاند، راهحلهایی ساده، انسانی و در دسترس مانند مهربانی و تعامل اجتماعی میتوانند سپری محافظ برای ذهن باشند.
در نتیجه، توصیهی پژوهشگران ساده اما قدرتمند است: تنها چند ساعت در هفته را صرف کمک به دیگران کنید؛ ذهن شما در آینده از این تصمیم سپاسگزار خواهد بود.








