مدیر اورژانس بیمارستان سینا: هزینه‌ های درمان کمرشکن شده است

کرمانپور می گوید اینگونه بیماران; نه تنها در بیمارستان سینا که یک بیمارستان آموزشی با تعرفه دولتی و پذیرای فقرا است، بلکه در سایر بیمارستان های دولتی نیز افراد فقیر زیادی هستند که قادر به پرداخت هزینه درمان نیستند.

وی ادامه داد: از دو سه سال پیش تا امروز با تعداد زیادی از بیماران به صورت هفتگی و ماهانه مواجه هستیم که منتظر تایید بیمارستان برای کاهش هزینه های بستری هستند؛ تخفیف روی قبض 50 هزار تومانی یا 50 میلیون تومانی پزشکان بیمارستان اغلب حقوق خود را به عنوان تخفیف حذف کنند، اما در اکثر موارد تخفیف 100، 200 یا 300 هزار تومانی کافی نیست و بیمار نمی تواند مابقی هزینه را بپردازد، در چنین شرایطی با وجود اینکه درمان بیمار تمام شده است و او باید مرخص شود، چند روزی در همان تخت می ماند تا برای جبران هزینه ها چاره ای اندیشیده شود، تخت های بستری بیمارستان سینا در تمام روزهای سال پر است و وقتی با چنین بیمارانی مواجه می شویم، هیچ نداریم. انتخابی جز موافقت با ادامه بستری شدن بیمار است، در حالی که صف طولانی بیماران منتظر بستری در خارج از بیمارستان نیز تشکیل شده است.»

یکی از کارکنان بیمارستان در استان سیستان و بلوچستان در 5 سال گذشته با تعداد زیادی از خانواده ها مواجه شده است که قادر به پرداخت هزینه های بستری بیماران خود نیستند و شاهد بوده اند که مسئولان بیمارستان به طور غیرمستقیم بیمار را در بخش بستری زندانی می کنند تا هزینه ها تسویه شود و بدهی بیمار جبران می شود و از خروج آنها از بیمارستان جلوگیری کرد.

وی می افزاید: «در چند مورد اقوام یا دوستان بیمار منابع مالی داشتند و یک قطعه طلا یا یک قطعه زمین را برای هزینه بیمارستان فروختند و بیمارشان مرخص شد، اما بیشتر از این موارد خانواده هایی را دیدم که فقیر بودند و مشکل داشتند. پولی نداشتند و بیمارشان یک فرد تصادفی با شکستگی های متعدد و جراحات زیاد بود که هزینه درمانش به 15 میلیون تومان رسید که برای این بیماران به امام جماعت مراجعه کردیم یا به فرماندار یا نماینده شهرستان مراجعه کردیم تا نامه بنویسند.

به شورای تامین استان و تایید وخامت وضعیت اقتصادی بیمار و خانواده وی، اگر ما موفق به دریافت چنین دست نوشته ای می شدیم، پزشک معالج نیز با معافیت از حقوق و آنچه باقی می ماند موافقت می کرد؛ حق امتیاز رقم ناچیزی بود. تلخ ترین مشاهدات من این است که بیمار تا زمان تسویه هزینه ها گروگان بیمارستان است و حتی اگر بمیرد، تا زمانی که هزینه های بیمارستان و درمان پرداخت نشود، جنازه اش به خانواده تحویل داده نمی شود. آیا از طریق همین مکاتبه با مسئولان استانی مشخص می شود یا از طریق کمک های خیریه و مراسم گلریزان.»

رئیس یکی از بیمارستان‌های خصوصی شمال تهران می‌گوید در حال حاضر اکثر مراجعین به بیمارستان‌های خصوصی با کمک بیمه تکمیلی قادر به پرداخت هزینه‌های درمان هستند، اما تاکید می‌کند که از دو ماه آینده و پس از پایان دوره موجودی مواد مصرفی بیمارستان؛ تجهیزاتی که در سال 1400 با قیمت 4200 تومان و یا حتی 28 هزار تومان در ابتدای سال 1401 خریداری شد، هزینه درمان بیماران مراجعه کننده به بیمارستان های خصوصی بسیار بیشتر از ارقام امروزی خواهد بود، زیرا مسئولان بیمارستان دیگر قادر به خرید اقلام نیستند. 40 هزار تومان و 50 هزار تومان خرج نمی کنند و تهیه این تجهیزات را به عهده بیمار می گذارند و اگرچه هزینه بستری و خدمات در بیمارستان از تعرفه مصوب تبعیت می کند اما هزینه های کمرشکن درمان زمانی خود را نشان می دهد که پزشکان بیمارستان نسخه اقلام مصرفی مورد نیاز برای جراحی و درمان را به همراه بیمار تحویل می دهند و او را روانه بازار تجهیزات پزشکی می کنند تا پروتزی که فروردین ماه سال گذشته 11 میلیون تومان و با نرخ 28 هزار تومان در سال جاری قیمت داشت. و با قیمت 50 هزار تومان، 20 میلیون تومان خرید خواهد شد

وی همچنین گفت: در سال 1400 سود ناچیزی داشتیم، در سال 1401 به ضرر رسیدیم و این زیان تا امروز ادامه دارد، ما قادر به تمدید هیچ یک از تجهیزات نیستیم، تعداد بیماران ما کاهش یافته است و همانطور که هزینه زندگی همچنان در حال افزایش است، ما باید منتظر کاهش بیشتر در مراجعات باشیم.

پرستاران شاغل در بیمارستان‌های دولتی، گزارش‌های متعدد درباره ناتوانی بیماران در پرداخت هزینه‌های بیمارستانی برای محمد شریفی مقدم؛ دبیر کل خانه سالمندان می فرستد.

شریفی مقدم با تحلیل وضعیت این روزها و این افراد می گوید: اولین پیامد حقوق ۷ میلیون تومانی کارگر کوچک شدن سفره خانوار است، کاهش قدرت خرید و افزایش فشار اقتصادی بر مردم در دو سال اخیر کاملا محسوس است و مطمئناً این شرایط به هزینه های بهداشتی و درمانی مردم سرایت خواهد کرد و از سال گذشته که قیمت دارو به دنبال حذف ارز ترجیحی 200 درصد افزایش یافت، بارها شنیده ایم که بسیاری از بیماران فقیر یا از خرید دارو و ادامه درمان و مراجعه به بیمارستان غافل شده اند و یا در شرایط اضطراری و حاد به بیمارستان های دولتی مراجعه کرده اند و حداقل باید هزینه های بسیار کمتری را پرداخت کنند، هرچند انتظار طولانی مدت برای دریافت دریافت کنند.

حداقل خدمات در مراکز درمانی دولتی هنوز جوابگوی درد مردم نیست در هفته های پایانی سال گذشته در یکی از بیمارستان های اصفهان شاهد بودم که بیمار با لخته شدن خون به بیمارستان مراجعه کرده و باید آنژیوپلاستی انجام می شد. در اسرع وقت برای او انجام شود هزینه این عمل 3 میلیون تومان بوده و بیمار گفته است که قادر به پرداخت این هزینه نیست. در همان بیمارستان از خانواده ای گفتند که باید 50 میلیون تومان برای ترخیص دختر 14 ساله خود که دچار سوختگی شده بود پرداخت کنند و چون نتوانستند این مبلغ را پرداخت کنند، این کودک دو ماه در بیمارستان حبس شد و اجازه خروج نداشت تا زمانی که خانواده می توانستند هزینه ترخیص فرزندشان را با وام پرداخت کنند».

شریفی مقدم چشم انداز ناخوشایندی را برای این وضعیت می بیند: «فرض کنید فردی که از دیسک کمر رنج می برد به دلیل ناتوانی در پرداخت هزینه جراحی، از درمان امتناع می کند، این فرد به تدریج فلج می شود، فرض کنید فردی که از لخته شدن خون رنج می برد، به علت ناتوانی در پرداخت هزینه جراحی، این فرد دچار ایست قلبی شده است، فرد مبتلا به سرطان در صورت ناتوانی در پرداخت هزینه های شیمی درمانی و دارو به مرحله اول بیماری برمی گردد، طبق گزارش هایی که همکاران پرستاری من از بیمارستان های دولتی به من می دهند، شرایط به گونه ای است که بیماران فقیر به دلیل ناتوانی در پرداخت هزینه های درمان دچار مرگ تدریجی و زودرس می شوند.امروزه در بیمارستان های بزرگ دولتی تهران مانند بیمارستان شریعتی، بیمارستان سینا و بیمارستان امام که حداقل خدمات را در حد معقول ارائه می کنند.

با هزینه های فراوان، تعداد زیادی از بیمارانی که از شهرهای دور و نزدیک به تهران سفر کرده اند را می توان شناسایی کرد، به دلیل فقر و مشکلات معیشتی، پس از اطلاع از هزینه های درمان، از درمان درد صرف نظر می کنند. در سال های اخیر اخبار زیادی در مورد فرار بیماران از بیمارستان های جنوب پایتخت به من رسیده است.

بیمارانی که قادر به پرداخت هزینه درمان نبودند و پس از بهبودی و پایان دوره نقاهت به نحوی از بیمارستان فرار کردند. چندی پیش شنیدم در یکی از بیمارستان های بزرگ تهران برای جلوگیری از فرار بیماران بی بضاعت، اتاقی جداگانه برای بیماران بهبودیافته در نظر گرفته اند و بیماران را با احترام در این اتاق زندانی می کنند. هزینه های بیمارستان تسویه می شود.»

مدیرعامل یکی از انجمن های حمایت از بیماران خاص در استان مازندران می گوید: برخی خانواده ها به دلیل گرانی نمی توانند برای بیماران خود دارو بخرند. این مدیر که حاضر به ذکر نام نیست از دو خانواده یاد می کند که اواسط سال گذشته به دلیل گرانی دارو نتوانسته بودند داروی بیمارشان را چند ماه بخرند و می گوید: هرگونه وقفه در مصرف دارو. دارو برای این بیماران برابر است به دلیل بی اثر بودن درمان و پیشرفت بیماری است.

خانواده بیماران اسکیزوفرنیک گروه دیگری است که در ماه‌های اخیر به دلیل سنگینی هزینه‌های دارو و درمان بیمار، به دلیل ادامه درمان و یا رها کردن درمان، بر سر دوراهی سقوط به اعماق وادی فقر قرار گرفته‌اند. درمان بیمار و تماشای مرگ زودرس بیمارشان. طیبه دهباشی زاده; مدیرعامل انجمن حمایت از بیماران اسکیزوفرنیک به «اعتماد» می گوید: هزینه دارو و درمان بیماران اسکیزوفرنی مانند سایر بیماران روانی و اعصاب بالاست، به ویژه اینکه این بیماران نیز با چالش پوشش بیمه ای هزینه ها مواجه هستند. ” در حال حاضر خانواده برخی از بیماران ما به دلیل سنگینی هزینه های زندگی در تهران و به خصوص هزینه مسکن در پایتخت، قصد مهاجرت به شهرهای کوچک را دارند تا بتوانند امرار معاش کنند.

معادل ترک درمان بیمار است زیرا این بیماران در شهر تهران و کلانشهرهای بزرگ و مرفه به خدمات توانبخشی و حمایت اجتماعی باکیفیت دسترسی دارند و از درمان مناسب بهره مند می شوند اما اگر به شهرهای کوچک و کم برخوردار مهاجرت کنند. از هر گونه خدمات توانبخشی محروم می شوند که منجر به تبدیل این افراد به این افراد می شود که اکنون درمان بیماری مزمنی است که قادر به بازگشت به زندگی عادی نیست.