احیای سلول های ایمنی فرسوده: روش جدید دانشمندان برای تقویت توان دفاعی بدن در برابر سرطان

در سال های اخیر درمان های ایمنی به عنوان یکی از امیدبخش ترین مسیرهای مبارزه با سرطان مطرح شده اند. هرچند این روش ها توانسته اند جان بسیاری از بیماران را نجات دهند، اما همچنان یک مانع بزرگ سد راه آنهاست: فرسودگی سلول های ایمنی. این پدیده باعث می شود سربازان دفاعی بدن در میانه نبرد خسته شوند و قدرت خود را از دست بدهند. پژوهش جدیدی که توسط محققان کالج پزشکی وایل کرنل انجام شده، گام مهمی در رفع این مشکل برداشته و راهی برای بازگرداندن توان سلول های T کشف کرده است.

کشف مکانیسم فرسودگی سلول های T در مواجهه با تومور

پژوهشگران در این مطالعه توانسته اند پرده از یکی از ترفند های پیچیده تومور ها برای خاموش کردن سیستم ایمنی بردارند. پیش از این می دانستیم که برخی مسیر ها مانند PD1 می توانند عملکرد سلول های T را محدود کنند، اما نتایج جدید نشان می دهد که این تنها بخش کوچکی از ماجرا است و مولکول های دیگری نیز در این روند نقش جدی دارند.

سلول های T در حالت طبیعی برای جلوگیری از التهاب شدید، در پاسخ طولانی مدت دچار کاهش فعالیت می شوند. سرطان از همین مکانیسم دفاعی بدن سوءاستفاده می کند و باعث می شود این سلول ها پیش از نابودی تومور، از ادامه نبرد بازبمانند.

روش جدید فعال کردن سلول های ایمنی در برابر سرطان

محققان در گام تازه خود توانستند یک ترمز مولکولی جدید روی سطح سلول های T را شناسایی کنند. این ترمز در قالب پروتئینی به نام CD47 ظاهر می شود که در سلول های T فرسوده به مقدار زیاد دیده می شود. کشف این مولکول، مسیر تازه ای برای درک کامل فرسودگی ایمنی و طراحی درمان های پیشرفته تر باز می کند.

پژوهش ها نشان داده است که تومور ها با بهره گیری از ارتباط بین CD47 و مولکولی به نام ترومبوسپوندین 1، سیگنالی برای خاموش کردن سلول های T ارسال می کنند. با شناسایی این روند، دانشمندان توانستند راهی برای مختل کردن این پیام بازدارنده پیدا کنند.

مکانیسم به این صورت عمل می کند:

• سلول های سرطانی مولکولی به نام ترومبوسپوندین 1 ترشح می کنند.
• این مولکول به گیرنده CD47 روی سلول های T متصل می شود.
• این اتصال پیام توقف فعالیت را به سلول T ارسال می کند و موجب فرسودگی آن می شود.

استفاده از پپتید TAX2 برای بازگرداندن انرژی به سلول های T

تیم تحقیقاتی برای مقابله با این سیگنال سرکوب کننده از پپتیدی به نام TAX2 کمک گرفت. این پپتید مانع اتصال ترومبوسپوندین 1 به CD47 می شود و در واقع همچون سپری میان سلول T و سیگنال تومور عمل می کند. آزمایش ها روی مدل های حیوانی شامل ملانوما و سرطان روده، نتایج قابل توجهی به همراه داشت و نشان داد که سلول های T پس از مهار این اتصال دوباره فعال می شوند.

با برداشته شدن این ترمز، سلول های T توانستند به درون بافت تومور نفوذ کنند، فعالیت کشنده خود را از سر بگیرند و رشد تومور را به شکل محسوسی کاهش دهند. نکته چشمگیرتر این بود که ترکیب TAX2 با دارو های رایج ایمونوتراپی مانند مهار کننده های PD1، اثر درمان را چند برابر کرد و پاسخ ایمنی بسیار قدرتمندتری ایجاد شد.

انتشار یافته ها و اهمیت این پیشرفت

نتایج این پژوهش در ژورنال معتبر Nature Immunology منتشر شده و توجه بسیاری از متخصصان حوزه درمان سرطان را به خود جلب کرده است. اهمیت این مطالعه از آن جهت است که نشان می دهد سلول های ایمنی حتی در شرایط شدید فرسودگی نیز قابل بازیابی هستند و می توان آنها را با مهار مسیر های مولکولی سرکوب کننده، دوباره وارد میدان نبرد کرد.

در سال های اخیر فناوری های نوین مانند ویرایش ژن، طراحی پپتید ها و ردیابی دقیق رفتار سلول های ایمنی، مسیر درمان های ایمنی را متحول کرده اند. کشف نقش CD47 در فرسودگی سلولی، یکی از قطعات مهم این پازل است که می تواند در آینده به توسعه دارو های موثرتر برای انواع سرطان ها منجر شود.

نتیجه گیری

این مطالعه نشان می دهد که سیستم ایمنی بدن، حتی زمانی که به ظاهر تسلیم تومور شده باشد، هنوز قابلیت بازگشت و احیا شدن را دارد. با کشف مولکول های جدید مانند CD47 و طراحی ابزار هایی مثل TAX2، درمان سرطان یک گام دیگر به سمت هدف نهایی یعنی کنترل کامل بیماری نزدیک شده است. پژوهش های بیشتر در این زمینه می تواند راه را برای تولید نسل تازه ای از دارو های ایمنی باز کند؛ دارو هایی که سربازان خسته بدن را دوباره سرپا نگه می دارند و امید تازه ای برای بیماران ایجاد می کنند.