چرا آلزایمر دانشمندان را گمراه کرده‌ است ؟

به گزارش دکتر نیوز، نظر می رسد فرضیه اصلی پلاک های آمیلوئیدی که نقش اصلی را در پاتوژنز بیماری ایفا می کنند، یک راه امیدوارکننده باشد، اما داروهایی که این پلاک ها را هدف قرار می دهند، نتایج متفاوتی در کارآزمایی های بالینی داشته اند.

اکنون، با استفاده از یک مدل موش از بیماری آلزایمر، تیمی از دانشگاه ییل در ایالات متحده ممکن است کشف کرده باشند که چرا به نظر می رسد تکه های پروتئینی بدون اینکه لزوماً مستقیماً مسئول آلزایمر باشند، مرتبط هستند.

پنگ یوان و همکارانش در مقاله خود می نویسند: ما دریافتیم که صدها آکسون در اطراف هر رسوب آمیلوئیدی تشکیل شده است.

آنها دریافتند که تورم ناشی از تجمع لیزوزوم‌ها – محفظه‌های کیسه‌مانند کوچکی است که توسط سلول‌ها برای شکستن مواد زائد ایجاد شده و آنها را تا زمانی که بتوان از بین ببرند، نگه داشت. این لیزوزوم‌ها به ساختارهای کروی در امتداد آکسون‌های سلول‌های مغزی متصل می‌شوند، “کابل انتقال” طولانی که از بدن سلول امتداد می‌یابد و به شاخه‌هایی از زائده‌های ارسال کننده سیگنال ختم می‌شود.

تصور می‌شود که این تورم‌ها توانایی سلول‌های مغز را برای هدایت سیگنال‌های الکتریکی که برای شکل‌گیری و تثبیت خاطرات حیاتی هستند، مختل می‌کنند. با استفاده از کلسیم و تصویربرداری ولتاژ از تک سلولی، این تیم توانست میزان اختلال سیگنال مرتبط با اندازه کروی را نشان دهد. تورم های کروی برای مدت طولانی باقی می مانند، بنابراین به احتمال زیاد به اختلال در اتصال عصبی ادامه می دهند.

اندازه و تعداد کره‌های مشاهده شده در تعداد کمی از نمونه‌های مغز انسان پس از مرگ که یوان و همکارانش توانستند آن‌ها را تجزیه و تحلیل کنند نیز با سطوح زوال شناختی مرتبط است. به عبارت دیگر، کسانی که بیماری آلزایمر شدیدتر داشتند، اسفروئیدهای متورم بیشتری داشتند.

یوان و تیمش دریافتند که پروتئینی به نام PLD3 به شدت در کروی ها نقش دارد و موش های بدون ژن PLD3 تجمع لیزوزوم یکسانی را تجربه نکردند و سطح پایین تری از تورم را در نورون های خود نشان دادند.

این تیم دریافت که سطوح بالای PLD3 گهگاه منجر به بزرگ شدن لیزوزوم ها حتی در موش های سالم می شود. با این حال، در کروی‌های واقع در نزدیکی پلاک‌های آمیلوئید در موش‌های آلزایمر بارزتر بود، که نشان می‌دهد چیزی در مورد پلاک‌ها روند التهابی را تشدید می‌کند.