ورزش منظم کلید سلامت قلب و کل بدن است

در مطالعه اخیر منتشر شده در مجله Cell Metabolism، دانشمندان پاسخ های فیزیولوژیکی به ورزش را بررسی کردند. آنها سازگاری هایی را که در بافت ها به دلیل ورزش مزمن رخ می دهد و نقش تجمعی آنها در بهبود سلامت قلبی متابولیک بررسی کردند.

مطالعات نشان می‌دهد افرادی که به طور منظم ورزش می‌کنند و به سطوح توصیه‌شده فعالیت بدنی دست می‌یابند در معرض خطر کمتری برای ابتلا به طیف گسترده‌ای از بیماری‌ها از جمله دیابت، بیماری‌های قلبی عروقی، انواع مختلف سرطان و مرگ و میر به هر علتی هستند. توصیه های بهداشتی فعلی حدود 150 تا 300 دقیقه ورزش با شدت متوسط یا 75 تا 150 دقیقه ورزش شدید مانند دویدن در هفته برای بزرگسالان را پیشنهاد می کند. علاوه بر این، روال ورزشی ایده آل باید شامل تقویت عضلات و فعالیت هایی برای بهبود تعادل و استقامت باشد.

در حالی که عواملی مانند مقاومت، تعداد ست ها، فواصل استراحت و تکرارها را می توان تعدیل کرد، اصل کلی رژیم های ورزشی اضافه بار پیش رونده است که در آن بار به تدریج افزایش می یابد تا پاسخ انطباقی بهبود یابد. افزایش بعدی در تقاضای انرژی همچنین منجر به تغییرات در هموستاز متابولیک سیستمیک می شود. این بررسی تغییرات تطبیقی را که در بافت‌های مختلف در پاسخ به ورزش مزمن رخ می‌دهد، بررسی کرد. این بررسی بر روی تمرینات مقاومتی و استقامتی با مطالعاتی که شامل مداخلات انسانی بود، متمرکز بود.

نیازهای انرژی و پاسخ های متابولیک به ورزش

ورزش با افزایش 100 برابری نیاز به آدنوزین تری فسفات (ATP) که از طریق فعال‌سازی مسیرهای هوازی و بی‌هوازی تامین می‌شود، نیازهای شدید انرژی ایجاد می‌کند. ورزش کوتاه اما شدید منجر به افزایش استفاده از مسیرهای بی هوازی و ذخایر گلیکوژن می شود. با این حال، مدت زمان طولانی‌تر ورزش به متابولیسم‌های تولید ATP هوازی بستگی دارد که منجر به افزایش مصرف اکسیژن، توزیع مجدد جریان خون در عضلات و برون ده قلبی می‌شود.

علاوه بر این، شبکه‌های مسیر انتقال سیگنال مختلف و برنامه‌های رونویسی که به انقباضات عضلانی، در دسترس بودن انرژی، هورمون‌ها، یون‌ها، در دسترس بودن اکسیژن و حالت ردوکس پاسخ می‌دهند، در طول ورزش حاد فعال می‌شوند. برنامه‌های رونویسی با ورزش حاد به شیوه‌ای خاص بافت از طریق دخالت عوامل رونویسی مختلف، مهارکننده‌ها و فعال‌کننده‌ها فعال می‌شوند.

به طور کلی، این بررسی به طور جامع دانش فعلی را در مورد انواع مختلف رژیم‌های ورزشی مزمن، مانند تمرینات استقامتی و مقاومتی، و سازگاری‌های فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی با تمرینات ورزشی که به بهبود سلامت و کاهش خطر بیماری کمک می‌کند، خلاصه کرد.