کمبود آب در بدن منجر به بیماری قلبی و دیابت می‌شود

در یک مقاله مروری اخیر که در مجله Nature Reviews Nephrology منتشر شده است، محققان آنچه را که در مورد عواقب درازمدت کم آبی مزمن شناخته شده است، ترکیب کردند.

اکثر مردم می‌دانند که هیدراتاسیون برای سالم ماندن حیاتی است، اما بررسی‌ها نشان می‌دهند که کمبود آب مشکلی رایج است که تقریباً نیمی از بزرگسالان مورد بررسی در ایالات متحده و اروپا را تحت تأثیر قرار می‌دهد. کارشناسان معتقدند که با عدم گنجاندن دستورالعمل های بهداشتی و تقویت توسط پزشکان در طول معاینات پیشگیرانه تشدید می شود.

در حالی که اثرات کم آبی حاد در کوتاه مدت به طور گسترده شناخته شده است، تمرکز بالینی کمتری به اثرات طولانی مدت کمبود آب مزمن داده شده است.

مطالعات اپیدمیولوژیک اکنون نشان می دهد که حتی کم آبی خفیف اما مزمن می تواند منجر به بیماری عروق کرونر قلب، نارسایی قلبی، دیابت، چاقی، بدتر شدن عملکرد کلیه، مرگ و میر زودرس و پیری سریع تر شود. این یافته ها با مشاهده موش هایی که در معرض محدودیت مزمن آب قرار داشتند، تقویت شده است.

هموستاز حالت تعادل در بین تمام سیستم های بدن است که برای بقا و عملکرد صحیح بدن مورد نیاز است و تعادل آب مکانیسم کلیدی است که از طریق آن این اتفاق می افتد. تنظیم اسمزی یا کنترل تعادل آب و نمک به عنوان یک محیط اسمزی پایدار برای بسیاری از سلول ها شناخته شده است.

کمبود آب منجر به تغییرات تطبیقی در سراسر بدن می شود. در همه حال، از دست دادن آب از طریق تنفس، دستگاه گوارش، عرق، و ادرار باید با افزایش آب از طریق مصرف غذا و مایعات مطابقت داشته باشد.

بدن نیاز به حفظ ترکیب و حجم پایدار مایعات داخل سلولی (ICF) و مایعات خارج سلولی (ECF) دارد. تغییرات در محتوای آب بدن، چه به دلیل مازاد یا کمبود، همه اندام ها، بافت ها و سلول ها را تحت تأثیر قرار می دهد.

یکی از پاسخ ها به کمبود تعادل آب، ترشح هورمون ضد ادراری آرژنین وازوپرسین (AVP) است که از دست دادن آب از طریق دفع را کاهش می دهد. انقباض عروق، تثبیت فشار خون و افزایش ضربان قلب در حالی رخ می دهد که بازجذب آب تسهیل می شود.

احساس تشنگی و اشتها برای نمک نیز توسط AVP و آنژیوتانسین II (ANGII) تحریک می شود. با این حال، تنظیم تشنگی یا مهار پیش بینی برای جلوگیری از نوشیدن بیش از حد عمل می کند. پاسخ تشنگی نیز ممکن است با افزایش سن کاهش یابد. تعریق نیز کاهش می یابد، که می تواند منجر به واکنش های تنظیم کننده حرارت در شرایط متورم شود و باعث بیماری مزمن کلیوی شود.

با گذشت زمان، کمبود آب مزمن ممکن است تعادل آب جدیدی را ایجاد کند که تلفات آب را با مصرف آب مطابقت دهد. این پاسخ ممکن است تحت شرایطی که دسترسی به آب محدود است، ایجاد شود. با گذشت زمان، این می تواند منجر به زوال سیستم های فیزیولوژیکی شود، اما این مکانیسم ها به خوبی شناخته نشده اند.