خطر نفوذ مواد شیمیایی سمی از بسته‌ بندی مواد غذایی به بدن انسان

یک تیم بین‌المللی از محققان گزارش داد که مواد شیمیایی خطرناک در بسته‌بندی مواد غذایی می‌توانند به بدن انسان منتقل شوند. از میان این مواد، ۷۹ ماده شیمیایی به‌عنوان عوامل سرطان‌زا، جهش‌های ژنتیکی و اختلالات غدد درون‌ریز و تولید مثل شناسایی شده‌اند.

کارشناسان از ابعاد این یافته‌ها شگفت‌زده شده‌اند.

مارتین واگنر، استاد زیست‌شناسی در دانشگاه علم و فناوری نروژ، در گفت‌وگو با سی‌ان‌ان اظهار داشت: “این تعداد مواد شیمیایی شگفت‌انگیز است و نشان می‌دهد که بسته‌بندی‌های مواد غذایی منبع اصلی ورود مواد شیمیایی به بدن انسان هستند.” واگنر که در این تحقیق شرکت نداشته، افزود: “این اولین مطالعه‌ای است که به‌صورت سیستماتیک ارتباط بین مواد شیمیایی مورد استفاده در بسته‌بندی و فرآوری مواد غذایی و تماس انسان با این مواد را نشان می‌دهد.”

جین مونکه، نویسنده اصلی این تحقیق و مدیرعامل انجمن بسته‌بندی مواد غذایی، نیز افزود: “اگرچه بسته‌بندی‌های مواد غذایی ممکن است با مقررات دولتی هم‌خوانی داشته باشند، اما نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که این مواد شیمیایی لزوماً ایمن نیستند.”

یکی از مواد شیمیایی شناخته شده‌ای که در این تحقیق در غذا و بدن انسان شناسایی شد، بیسفنول A (BPA) بود. این ماده پیش‌تر در ساخت بطری‌های نوزاد، فنجان‌ها و ظروف نگهداری شیر خشک استفاده می‌شد. تحقیقات نشان می‌دهد که BPA با ناهنجاری‌های جنینی، وزن کم هنگام تولد، و اختلالات مغزی و رفتاری در کودکان مرتبط است. همچنین، این ماده با دیابت، بیماری‌های قلبی، سرطان و افزایش خطر مرگ زودرس در بزرگسالان نیز ارتباط دارد.

بر اساس گزارش آکادمی ملی علوم، مهندسی و پزشکی، مواد پرفلوئوروآلکیل و پلی فلوئوروآلکیل (PFAS) نیز از دیگر مواد شیمیایی خطرناکی هستند که در بدن ۹۸ درصد از مردم شناسایی شده‌اند.

یکی دیگر از مواد شیمیایی که در بدن انسان کشف شد، فتالات‌ها بودند که با ناهنجاری‌های تناسلی در نوزادان پسر و کاهش تعداد اسپرم و سطح تستوسترون در مردان بالغ مرتبط است. همچنین، مطالعات مختلف فتالات‌ها را با چاقی دوران کودکی، آسم، بیماری‌های قلبی عروقی، سرطان و مرگ زودرس مرتبط دانسته‌اند.

برای دستیابی به این نتایج، محققان بیش از ۱۴۰۰۰ ماده شیمیایی که در فرآیند بسته‌بندی مواد غذایی استفاده می‌شوند را با پایگاه‌های داده بین‌المللی مربوط به تماس انسان با مواد سمی مقایسه کردند.

ملانی بنش، یکی از محققان این پروژه، می‌گوید: “وجود یک ماده شیمیایی در بدن به‌معنای مضر بودن آن نیست. اما پرسش بزرگ‌تر این است که آیا واقعاً به این مواد شیمیایی برای فرآوری غذا نیاز داریم؟ وقتی موادی در بدن ما یافت می‌شوند که پتانسیل آسیب رساندن دارند، باید هر تلاشی برای حذف این تماس‌ها انجام شود.”