درمان سرطان پوست با یک روش جدید

در این مطالعه، محققان یکی از مسیرهای سیگنال دهی سلولی به نام «مسیر بتای فاکتور رشد تبدیل کننده را بررسی کردند. این مسیر نقش مهمی در ارتباط سلول با محیط اطراف خود دارد و به عنوان مثال رشد و تقسیم سلولی را کنترل می کند.

پروفسور هانس وندال رهبر تیم از دانشکده پزشکی سلولی و مولکولی دانشگاه کپنهاگ اظهار داشت که اگر این مکانیسم ها آسیب ببینند، سلول ممکن است به یک سلول سرطانی تبدیل شود و به بافت اطراف حمله کند. در شرایط عادی، سلول های پوست شما فقط شروع به حمله به هیپودرم نمی کنند و ویران می کنند. در عوض، آنها لایه جدیدی از پوست تولید خواهند کرد. اما زمانی که سلول های سرطانی ظاهر می شوند، سلول ها دیگر به مرزهای بین لایه های پوست توجه نمی کنند و شروع به حمله به یکدیگر می کنند. این “رشد تهاجمی” نامیده می شود.

در این مطالعه، هانس وندال و همکارانش «مسیر تغییر فاکتور رشد-بتا» را مطالعه کردند و روش‌هایی را برای جلوگیری از رشد تهاجمی و در نتیجه مهار رشد تهاجمی در سرطان پوست به کار بردند.

هانس وندال می گوید: «ما در حال حاضر داروهای مختلفی داریم که می توانند این مسیرهای سیگنالینگ را مسدود کنند و ممکن است در آزمایشات مورد استفاده قرار گیرند. ما از برخی از آنها در این تحقیق استفاده کرده ایم.

برخی از این داروها قبلا بر روی انسان آزمایش شده اند و برخی برای انواع دیگر سرطان در حال آزمایش هستند. آنها همچنین می توانند به طور خاص برای سرطان پوست آزمایش شوند. پوست مصنوعی نزدیک ترین چیزی است که ما به پوست واقعی انسان داریم.

پوست مصنوعی مورد استفاده محققان در مطالعه جدید از سلول های مصنوعی و دستکاری ژنتیکی پوست انسان تشکیل شده است. سلول های پوست بر روی بافت زیر جلدی ساخته شده از کلاژن تولید می شوند. این باعث می شود که سلول ها مانند پوست واقعی انسان به صورت لایه ای رشد کنند.

برخلاف مدل‌های موش، پوست مصنوعی به محققان اجازه می‌دهد تا تغییرات ژنتیکی مصنوعی را نسبتاً سریع معرفی کنند، که بینشی در مورد سیستم‌هایی که از رشد و نوسازی پوست پشتیبانی می‌کنند، ارائه می‌دهد. به این ترتیب، آنها همچنین قادر به تولید مثل و پیگیری پیشرفت سایر اختلالات پوستی (نه فقط سرطان پوست) هستند.

به گفته محققان، با استفاده از پوست مصنوعی انسان، بر یک مانع بالقوه مشکل ساز در انتقال نتایج آزمایش از مدل های موش به بافت انسانی غلبه می کنیم. قبلاً در اکثر مطالعات از این نوع از مدل های موش استفاده می کردیم. در عوض، اکنون می‌توانیم نتیجه بگیریم که این مواد احتمالاً مضر نیستند و در عمل می‌توانند کار کنند، زیرا پوست مصنوعی به معنای نزدیک‌تر شدن به واقعیت است.

هانس وندال خاطرنشان کرد، با این حال، پوست مصنوعی به محققان اجازه نمی دهد تا تأثیر دارو را بر کل ارگانیسم آزمایش کنند. مدل‌های پوستی مانند آنچه در اینجا استفاده می‌شود، از اواسط دهه 1980 توسط شرکت‌های لوازم آرایشی استفاده می‌شد. ما می‌توانیم این اثر را با تمرکز بر روی اندام – پوست – مطالعه کنیم و سپس به نحوه عملکرد مولکول‌ها نگاه کنیم و در عین حال به دنبال تعیین اینکه آیا آنها به ساختار پوست و سلول‌های سالم پوست آسیب می‌رسانند یا خیر.